Wzgórze Montjuïc to szerokie wniesienie w południowo-zachodniej części miasta o wysokości 213 metrów. W polskim tłumaczeniu oznacza Wzgórze Żydowskie. Miejsce rewolucyjne, nasączone krwią poległych rewolucjonistów. To tutaj przetrzymywano więźniów politycznych, aż do czasów generała Franco, i dokonano licznych egzekucji. W 1897 miało tutaj miejsce zdarzenie znane jako Els processos de Montjuic, w której zginęli zwolennicy anarchii. W czasie wojny domowej przeprowadzono również egzekucje jednakże uśmiercono wtedy republikanów i narodowców. Znajduje się tez tam zbiorowisko dzieł rzeźbiarskich i obiektów małej architektury okresu modernizmu. Znane jest mieszkańcom lecz rzadko odwiedzane przez turystów.
Na zboczu wzgórza, w roku 1883, po przeciwległej do miasta stronie założono cmentarz, który stał się jednym z głównych miejsc pochówku. Cementiri del Sud-oest, czyli barcelońskie miasto zmarłych powstałe w tym czasie silnej industrializacji miasta. Obecnie spoczywa tutaj ponad milion osób; obywatele Barcelony, żołnierze polegli podczas ll wojny światowej czy ofiary wojenne Commonwealth War Graves. Projekt cmentarza odpowiadał ówczesnej strukturze miasta. Było na nim miejsce na imponujące kaplice grobowe dla najbogatszych, na mniej lub bardziej okazałe grobowce klasy średniej, na katakumby z niszami na prochy dla uboższych zmarłych i wreszcie mogiły zbiorowe dla ludzi z najniższego szczebla drabiny społecznej. Cmentarz otwarty jest od poniedziałku do piątku od 8 do 18.
W XX wieku Montjuïc wzbogaciło się o kolejne charakterystyczne budowle. Pałac narodowy (Palau Nacional) powstał według planów E.Cendoya i E.Cata na inaugurację Wystawy Światowej 19 maja 1929 roku. Rozległa neobarokowa budowla, najbardziej okazała jaką wzniesiono w okresie przygotowań do wystawy. Wkrótce po jej zakończeniu podjęto decyzję o urządzeniu w pałacu siedziby nowego Museu Nacional d’Art de Catalunya (MNAC). Muzeum otwarto w 1934 roku. Dziś jest to największa i najważniejsza placówka muzealna w Barcelonie. Największym atutem jest najbogatsza na świecie kolekcja sztuki romańskiej. Zachowana na obszarze Pirenejów i ich przedgórza zachowały się setki romańskich kościołów i kaplic. Ukryte w górskich dolinach, na terenach, które nie zostały zdobyte przez Arabów. Liczne kamienne budowle zachowały się w prawie nienaruszonym stanie. Nieświadomi opiekunowie kościołów w zaniedbanym rejonie Hiszpanii sprzedawali zagranicznym kolekcjonerom sztuki, za śmiesznie niskie ceny, zabytki o niewyobrażalnej wartości. Akcja ochrony romańskich trwała cztery lata, rozpoczęła się dopiero w 1919 roku.
Niedaleko stamtąd powstał w tym samym czasie, również na Wystawę Światową, Estadi Olimpic. Wybudowany z zamiarem ubiegania się przez Barcelonę o prawo do zorganizowania Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936. Ostatecznie zostały one zorganizowane w faszystowskim Berlinie. Republikański rząd Hiszpanii zaproponował wtedy zorganizowanie alternatywnych „demokratycznych” Igrzysk Ludowych na stadionie w Barcelonie. Na przeszkodzie stanął wybuch wojny domowej. Wychodząc ze stadionu, po prawej stronie ciągnąca się promenada kończy się okrągłym Plaza d’Europa. Obok stoi 188-metrowa biała wieża komunikacyjna. Jest to futurystyczny projekt Santiago Calatravy. Na początku nie spotkał się on z uznaniem katalońskich architektów. Protesty jednak okazały się bezskuteczne. Podobnie jak z wieżą Eiffla w Paryżu. Obiekt z początku nie akceptowalny przez społeczeństwo staje się atrakcją dla późniejszych pokoleń i wizytówką miasta. Idąc dalej natknąć się możemy na liczne muza i teatry, takie jak: Muzeum sztuki współczesne poświecone Joanowi Miró lub La Ciutat del Teatre (Miasto Teatralne).